Κιβωτός της Διαθήκης

Ιερό σκεύος των Εβραίων κατά την αρχαιότητα, που αναφέρεται και ως κιβωτός του Μαρτυρίου. Επρόκειτο για ένα κιβώτιο από ξύλο ακακίας, μήκους περίπου 1,10 μ., πλάτους 0,67 μ. και ύψους 0,67 μ. Ήταν επενδεδυμένο με χρυσό και στην κορυφή έφερε διακόσμηση όμοια με στέμμα, ενώ στολιζόταν επίσης από δύο χερουβείμ με ανοιχτά φτερά, στραμμένα το ένα προς το άλλο. Έφερε τέσσερις κρίκους στα πλευρά, που χρησίμευαν για να περνούν τα κοντάρια για τις ανάγκες της μεταφοράς του. Περιείχε τη στάμνα τουμάννα, με το οποίο ο Θεός έθρεψε τον πεινασμένο εβραϊκό λαό στην έρημο, τη θαυματουργή ράβδο του Ααρών και τις πλάκες του Νόμου, τις οποίες είχε παραχωρήσει ο Θεός στον Μωϋσή πάνω στο όρος Σινά. Οι πλάκες αυτές αποτελούσαν τη διαθήκη ή συμφωνία μεταξύ του Θεού και του εβραϊκού λαού, από την οποία το κιβώτιο πήρε την ονομασία Κ. της Δ.του Μαρτυρίου (της μαρτυρίας). Η Κ. της Δ. αποτελούσε το αγιότερο των σκευών και το κέντρο της ισραηλιτικής λατρείας, γιατί πιστευόταν ότι μεταξύ των πτερύγων των χερουβείμ κατερχόταν η παρουσία του Θεού. Είχε κατασκευαστεί στους πρόποδες του όρους Σινά λίγο μετά την Έξοδο, εγκαινιάστηκε από τον Μωυσή κατά τον εορτασμό της Σκηνοπηγίας και ακολουθούσε τους Εβραίους για σαράντα χρόνια στην έρημο ως σύμβολο προστασίας του Κυρίου προς τον λαό του και απτό σημείο της παρουσίας του. Μετά την εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη, η Κ. της Δ. τοποθετήθηκε στη Σιλό και μεταφερόταν σε άλλο σημείο μόνο σε περίπτωση πολέμου. Όταν οι Φιλισταίοι την απέσπασαν από τους Εβραίους στη διάρκεια μίας μάχης, το γεγονός θεωρήθηκε τέτοια συμφορά ώστε ο γέρος αρχιερέας Ηλεί έπεσε νεκρός μόλις άκουσε την είδηση. Τελικά, η κιβωτός επανακτήθηκε και μεταφέρθηκε από τον Δαβίδ στο όρος Σιών (Β της Ιερουσαλήμ), όπου ο Σολομών έχτισε αργότερα τον περίφημο ναό του. Τοποθετήθηκε στο εσωτερικό, το πιο ιερό σημείο του ναού, γνωστό ως τα Άγια των Αγίων. Η Κ. της Δ. χάθηκε στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους το 586 π.Χ. Σύμφωνα με μια παράδοση, ο προφήτης Ιερεμίας την έκρυψε στο όρος Ναβαΐ.